Ogen. Een boeiend onderwerp, omdat ze de spiegels van de ziel heten. Daarom gebruikte ik dit onderwerp voor een ontwerp van een Paasgroet, zie Vieringen
|
Het verlies van een kindje, ook als het nog niet geboren is, kan erg zwaar zijn. Het geluk dat je voelde als ouders, wordt plotseling gebroken en is stuk. Als steunbetuiging in deze moeilijke tijd stuurde ik dit kaartje naar een ouderpaar. Binnenin stond deze tekst die ik zelf schreef:
Pril Wat ‘t doet met jouw hart om die liefde zo pril, zo snel al te verliezen. Het is ‘n gevoel dat verwart. ‘t Geeft verdriet en doet pijn. Het is iets waar je nooit in je leven voor zou kiezen. Als je samen niets anders kan dan fluisterend stil bidden, hopen en dromen; om vrede en kracht in ieders hart en uit te zien naar een nieuw begin. Ik bid dat die tijd mag komen. |
Klik op de knop hieronder en lees de tekst en zie meer over dit roze olifantje.
|
stenen pad
in mijn stad schaduwen van voeten die hier traden. Mensen van vlees en bloed plaveiden hier de eeuwen door met lief en leed de keien met hun levens die verliepen. Daar trad de eenzame, de gevluchte de door ziekte gekwelde. Het beeld van de wachter over al' hangt als beeltenis boven hen aan de muren. Welke weg waren zij gegaan, waar stootte hun voet ten tweede keer aan de steen op het pad des levens? Liepen zij net als míjn voeten de dromen van hun toekomst achterna... Nu gaan daar de hedendaagse dolenden op dit stenen pad daar ergens in mijn stad Spreek tot mij stenen onder mijn voeten voel het ritme van hun stappen leer mij kijken naar de wegen die zij zijn gegaan Verleden raakt dan zo mijn heden contact van hart tot hart door deze sprekende stenen Een gedicht en tekening in contrast n.a.v. een themaweekend "sprekende stenen" in l'Abri |
‘k zal je zien
Eens, ooit Hoop om jou te ontmoeten In die vredige andere wereld Maar nu..hier, Zo alleen met mijn gevoelens… Zonder jou om mij heen.... Is de hoeveelheid te groot De hoeveelheid van tijd, die voor mij uitgestrekt ligt Die hoeveelheid van tranen die ik om je pleng. ‘Rouwen’ noemt men het Ik noem het ‘houden’ Houden van de tijden die we deelden Houden van de dingen die we samen deden Houden van alles dat was mét jou Houden....vast en zeker, Houden van jou Nog steeds Voor altijd, Tot ooit, tot dan! |
Een handgemaakt kaartje van pentekening, stof, papier en kant.
Speciaal voor mijn moeder vervaardigt inclusief gedichtje. Verborgen, want zo verlegen als ik was, stond ik veilig achter jouw rokken, om alles toch maar te kunnen zien. En jij was ‘t die mij een verhaaltje voorlas Bij het naar bed gaan of samen op de bank Dol op boeken lezen ben ik sindsdien. Jouw zorgzaamheid en liefdevolle blik, Aan tafel luisterde je naar mijn verhalen Met een koekje en kopje thee met melk erin. In tijden van tranen met tuiten en een snik Was er de aai over mijn bol of een pleister Bij een wondje of gewoon tegen de schrik. Nu ik ouder wordt zie ik steeds meer In hoeveel dingen ik op jou lijk en de wereld een beetje hetzelfde beschouw Want hoe ik het ook wend of keer Ik ben een dochter van mijn moeder En daar ben ik trots op, ik hou van jou! |